دل پر از غم

بعد از مدت ها اومدم تا بنویسم.از 1دل پر از غم بنویسم.از گلوی پر از بغض، از چشم پر از اشک بگم.

خیلی بده که تو سعی کنی که1زندگیه آروم و بی دغدغه داشته باشی ولی 1نفر بیادو هر چی که رشته کردی پنبه کنه.بیادو اعصابت و خورد کنه اونم سر 1موضوع خیلی بی اهمیت.اونم کسی نباشه جز هم خون خودت.

خیلی بده که کارایی که برای اطرافیانت انجام میدی دیگه یواش یواش حکم وظیفه به خودش بگیره.و خیلی سریع فراموش بشه.

همیشه هر کس که تو زندگیش احتاج به کمک داره من اولین نفر تو صحنه حاضر میشم.اینقدر همیشه بودم که دیگه کسی وجودمو حس نمی کنه.کارامو نمیبینه.خستم.خیلی خستم.اونقدر که دلم میخواد 1مقدار از این بودنامو کم کنم.نباشم.کمرنگ باشم.اصلا دلم میخواد 1مدت برم.تنها برم.هیچ کس نباشه.

حرفایی که شنیدم خیلی برام سنگین بودن.هنوز نتونستم هضمشون کنم.

خواهری از دستت ناراحتم.دلگیرم ازت.

از همتون خیلی معذرت میخوام .میدونم نوشتم خیلی درهم و برهم بود (شاید هیچ کدومتون هیچی از نوشتم سر در نیاورده باشین)ولی اینا همش حرفایی بود که تو ذهن آشفتم لونه کرده.هیچ وقت دلم نمیخواست که اینجا غمگین بنویسم ولی راه دیگه ای جز آروم کردن خودم پیدا نکردم.