اصحاب کهف

دیشب قبل از خواب من  و همسری یاد اصحاب کهف افتاده بودیم.این روزا که همسری 1مقدار کارش گره خورده و من همش باید هواشو داشته باشم و دلداریش بدم,گفت کاشکی الان که می خوابیم خدا 100سال دیگه بیدارمون کنه.دیگه اون موقع هم خبری از این گره های کور شغلی نیست.1ذره سر بسرش گذاشتم تا از اون حالو هوا در بیادوهمسری خوابش برد ولی نمی دونست که منو با همین حرف محال ساده, غرق چه افکاری کرده.

1لحظه خودمو همسریو پرت کردم تو 100سال دیگه.لحظه ای که از خواب بیدار میشیم و با 1دنیای دیگه مواجه میشیم.با 1زندگی که با زندگی 100سال پیشمون زمین تا آسمون فرق داره.هیچ کسو نمی شناسیم.تمام عزیزانمونو از دست دادیم.و مات و مبهوت این زمونه ء جدیدیم.هر جا میریم همه مارو با تمسخر نگاه میکنن و با انگشت نشونمون میدن .طرز لباس پوشیدنشون خیلی با ما فرق داره.ماشینشون بجای اینکه رو زمین راه بره,رو هوا میره.همه با تعجب به ماشین ما نگاه می کنن.از همه وحشتناکتر می تونم بگم قسمتی بود که تصور کردم که دیگه خبری از پدر و مادرامون نیست.نه خواهری داریم نه خواهر زاده ای.

تنها چیزی که شیرین بود این بود که دیگه خبری از گره های کور شغل همسری نبود.

1دفعه به خودم اومدم دیدم نزدیک 1ساعت که دارم به این چرت و پرتا فکر می کنم.به همسری نگاه کردم دیدم که چقدر راحت خوابیده .فقط با 1حرف کوچیک منو برد به عالم هپروت.

اون لحظه خداروشکر کردم به خاطر اینکه که خدا به ما خواب اصحاب کهفی نداده.بخاطر اینکه همسرم الان آروم کنارم خوابیده.بخاطر اینکه سایه ء پدرو مادرامون بالای سرمونه و خواهرایی داریم که همیشه هوامونو دارن.حتی به خاطر اون گره ها هم خدارو شکر کردم.گره هایی که باعث شدن من به چیزای بدتر فکر کنم که بفهمم این گره ها شیرینی زندگی هستند.این گره ها مطمئنم که به زودی زود حل میشن چون خدایی داریم که نمیزاره بندش سختی ببینه که هر گره 

خدایا شکرت و ممنونم که حواست به ما هست.

پ.ن1:یادم باشه به همسری بگم دیگه از این حرفا با من نزنه چون اصلا جنبشو ندارم.